Będę wzywał imienia Pana

Od jakiegoś czasu Bóg otwiera mi oczy na wiele spraw. Pokazuje mi, że sytuacje, które przychodzą do naszego życia regularnie, można widzieć i rozumieć na nowy sposób. Myślę, że każdemu z nas zdarzyło się popaść w jakąś rutynę, doświadczyć powtarzalności, która na tyle przyzwyczaja, że z czasem wykonywane przez nas czynności przestają cieszyć, budować, a stają się po prostu zwykłymi obowiązkami.

O zgrozo, nie dotyczy to tylko takich sytuacji, jak pójście do szkoły / pracy / na uczelnię, nakarmienie psa / kota czy nauka na sprawdzian / kolokwium / egzamin. W naszej, wciąż grzesznej, naturze, potrafimy zaszufladkować Boga, Jego Słowo, obietnice, rozmowę z nim. Dzień powszedni potrafi nas na tyle wymęczyć, że wieczorem jesteśmy gotowi porozmawiać z nim przez jedynie 2 minuty, w dodatku jest to raczej monolog na zasadzie „proszę, czekam, do widzenia”. A potem dziwimy się, że duchowo wciąż siedzimy na ławce, a cuda kojarzą nam się z misjonarzami, działającymi w dalekiej Afryce czy Ameryce Południowej. Znajome, prawda?

Nie sposób jednak nie zauważyć, co ostatnimi czasy dzieje się w naszym zborze na nabożeństwach, w trakcie spotkań młodzieżowych czy podczas różnych konferencji. Nie skłamię, jeżeli powiem, że do życia wielu z nas przyszedł przełom, że są osoby, które zaryzykowały, zdjęły klapki z oczu i potrafiły powiedzieć „Panie, czyń w nas rzeczy nowe”. Mamy za sobą kilka wydarzeń, w których nasza młodzieżówka miała decydujący głos, mówię tu o nabożeństwie młodzieżowym, konferencji „Chodzić w mocy”, a także świeżo zakończonej „Bazie Centrum”, gdzie miałem przyjemność usługiwania w zespole uwielbieniowym wraz z przyjaciółmi, z których jedna połowa jeszcze niedawno tworzyła trzon młodzieży, a druga połowa wciąż w młodzieżówce działa. Przyznam nieskromnie, że za każdym razem, gdy któreś z tych wydarzeń dobiegało końca, podchodziły do mnie osoby, które nie tylko gratulowały dobrze wykonanej roboty, ale dodatkowo pytały mnie: „jak to zrobić?”, „dlaczego Wy potraficie, a my nie?”, „jaka jest na to recepta?”. Moja odpowiedź mogła być tylko jedna. To nie ja, nie moje umiejętności, przygotowanie techniczne, częstotliwość ćwiczeń, masa prób i innych ważnych rzeczy. Oczywiście, to jest ważne, ale BEZ RELACJI Z BOGIEM, nawet 10-godzinne rypanie solówek i posiadanie takich zdolności muzycznych jak Eric Clapton, Jimmy Page i Jimmy Hendrix razem wzięci, nie sprawi, że przez moją usługę będzie przemawiał Duch Święty. Niestety, z powodu fatalnej pory moich zajęć na uczelni, nie jestem w stanie pojawiać się na cotygodniowych spotkaniach modlitewnych chłopaków, ale wiem, że dzieją się tam wspaniałe rzeczy i widzę, że ich zgromadzenia ewidentnie procentują. Pozwala to zachować im ciągłą relację z naszym Panem, a także później otwierać się na spotkaniach, czy nabożeństwach. Ja osobiście staram się jak najwięcej rozmawiać z naszym Bogiem, wziąć czasem w domu gitarę i pograć Mu na Jego chwałę, dziękując przy tym, że gdyby nie ON, to mógłbym sobie tak grać i grać, nawet na tym zarabiać, ale jednocześnie mieć pustkę w sercu. Gdy przygotowywaliśmy się do wyjazdu na Bazę Centrum, największy nacisk stawialiśmy nie na warsztat muzyczny (który oczywiście był bardzo ważny), ale przede wszystkim na jedność w zespole i pokorę przez cały ten czas naszej usługi. Bóg nienawidzi pychy, o czym sam miałem już okazję się przekonać, natomiast kocha ludzi, którzy w swoich słabościach potrafią przyjść przed jego tron i powiedzieć „Panie, życie mi się wali, ale ja chcę Ciebie uwielbiać, chcę Tobie zaufać”. Jest jak dobry ojciec, który bierze swoje dziecko na kolana i daje mu się wypłakać w rękaw. W Psalmie 116. czytamy, że „spętały mnie więzy śmierci i opadły mnie trwoi otchłani, ucisk i zmartwienie przyszły na mnie. Wtedy wezwałem imienia Pana: Ach Panie, ratuj duszę moją! Łaskawy i sprawiedliwy jest Pan, litościwy jest nasz Bóg. Pan strzeże prostaczków: byłem w nędzy, a On wybawił mnie”. A później: „O Panie, jam sługa twój, jam sługa twój, syn służebnicy Twojej, rozwiązałeś pęta moje, Tobie złożę ofiarę dziękczynną i będę wzywał imienia Pana”.

Dbajmy o naszą codzienną relację z Panem! Gdy gdzieś idziemy, czekamy na autobus, stoimy w kolejce do sklepu, rozmawiajmy z nim. Każda roślina, która jest pielęgnowana, rośnie, wypuszcza piękne liście, a potem się rozmnaża. Zaniedbana więdnie, żółknie i w końcu usycha. Niech każdy z nas zada sobie pytanie, czy chcemy pomnażać naszą relację z Panem, czy wolimy miotać się na tej pustyni i desperacko szukać wyjścia z niej? Trwajmy relacji z naszym Bogiem i bądźmy odważni w odbieraniu słowa od Niego, a wtedy konferencje typu „Chodzić w Mocy”, czy „Baza Centrum” będą naszą codziennością!

Tę wspaniałą inspirację przesłał nam Daniel Włodkowski, wierzę że jest to słowo od Pana i niesamowicie dotyczy naszego życia! Niechaj Jezus Chrystus będzie w naszych sercach zawsze, czy jest lepiej czy jest gorzej!